Οι ευρυαγγείες αποτελούν παθολογικά διατεταμένες φλέβες, οι οποίες διακρίνονται εμφανώς κάτω από την επιδερμίδα και αποτελούν συχνό αισθητικό πρόβλημα στον γενικό, κυρίως γυναικείο, πληθυσμό. Συνήθως τροφοδοτούνται από λίγο μεγαλύτερες και λίγο πιο βαθειές φλέβες, οι οποίες δεν αποτελούν ιδιαίτερο αισθητικό πρόβλημα, αλλά έχουν τεράστια κλινική σημασία μιας και μπορεί να συνδέουν ένα μεγαλύτερο φλεβικό στέλεχος με τις ευρυαγγείες.

Οι ευρυαγγείες και οι δικτυωτές φλέβες αποτελούν το πρώτο στάδιο μιας κατάστασης που ονομάζεται φλεβική ανεπάρκεια. Το δεύτερο, πιο προχωρημένο στάδιο αυτής της κατάστασης, αποτελούν περισσότερο διατεταμένες φλέβες, που ονομάζονται κιρσοί. Οι κιρσοί, σε αντίθεση με τις ευρυαγγείες ή τις δικτυωτές φλέβες, προεξέχουν χαρακτηριστικά του δέρματος, ιδιαίτερα μετά από ορθοστασία ή πολύωρη καθιστική θέση. ?ρα, οι ευρυαγγείες και οι κιρσοί αποτελούν διαφορετικές μορφές (στάδια) της ίδιας παθολογικής κατάστασης (φλεβική ανεπάρκεια).

Το 25% περίπου των ασθενών με ευρυαγγείες, χωρίς την σύγχρονη παρουσία κιρσών, πάσχει από ανεπάρκεια κεντρικού φλεβικού στελέχους, όπως η μείζονα σαφηνής φλέβα, η ελάσσονα σαφηνής φλέβα, κλάδοι τους ή διατιτρώσες φλέβες (φλέβες-γέφυρες, οι οποίες συνδέουν τις επιφανειακές φλέβες του δέρματος με πιο βαθιές φλέβες που βρίσκονται μέσα στους μύες).

Είναι πια σήμερα αποδεδειγμένο ότι αν υπάρχει ανεπάρκεια σε κάποιο από τα παραπάνω κεντρικά στελέχη και δεν αντιμετωπιστεί, πριν από την θεραπεία των ευρυαγγειών, η οποιαδήποτε προσπάθεια αντιμετώπισης των ευρυαγγειών θα είναι αναποτελεσματική. Αυτό σημαίνει ότι, είτε οι ευρυαγγείες δεν θα εξαληφθούν ικανοποιητικά, είτε θα αυξηθεί ο κίνδυνος επιπλοκών κατά την διάρκεια των θεραπειών, είτε θα αυξηθεί η πιθανότητα υποτροπών, ακόμη και μετά από επιτυχή αντιμετώπισή τους.

Το γιατί... μπορούμε να το φανταστούμε με το ακόλουθο παράδειγμα... Φανταστείτε ένα μεγάλο ποτάμι που τροφοδοτεί ένα μεγάλο παραπόταμο, ο οποίος με την σειρά του τροφοδοτεί έναν μικρό παραπόταμο. Ας θεωρήσουμε τώρα το ποτάμι ως ένα κεντρικό φλεβικό στέλεχος, τον μεγάλο παραπόταμο ως δικτυωτή φλέβα και τον μικρό παραπόταμο ως ευρυαγγεία.

Έστω ότι κάνουμε σκληροθεραπεία στην ευρυαγγεία (έγχυση σκληρυντικής ουσίας) για να κλείσει η φλέβα (να «αδειάσει» από νερό ο μικρός παραπόταμος...). Το άδειασμα του μικρού παραποτάμου θα είναι επιτυχημένο μόνο στην περίπτωση που αυτός δεν τροφοδοτείται από από κάποιο μεγαλύτερο παραπόταμο (δικτυωτή φλέβα). ?ρα, δεν υπάρχει νόημα θεραπείας ευρυαγγειών αν δεν «αδειάσουν» πρώτα οι μεγαλύτεροι κλάδοι που τροφοδοτούν τις ευρυαγγείες (δικτυωτές φλέβες). Παρομοίως, δεν έχει νόημα η θεραπεία δικτυωτών φλεβών αν αυτές τροφοδοτούνται από κάποιο μεγάλο κεντρικό φλεβικό στέλεχος.

το 25% λοιπόν, των ασθενών με ευρυαγγείες, υπάρχει ανεπάρκεια σε κεντρικό φλεβικό στέλεχος (ποτάμι...), το οποίο μέσω δικτυωτών φλεβών (μεγάλοι παραπόταμοι...) τροφοδοτεί τις ευρυαγγείες (μικροί παραπόταμοι...). Η σωστή και αποτελεσματική θεραπεία ξεκινά από το πιο κεντρικό επίπεδο φλεβών (κεντρικό φλεβικό στέλεχος) συνεχίζει στο δεύτερο επίπεδο (δικτυωτές φλέβες) για να καταλήξει τότε και μόνο τότε στο τρίτο επίπεδο (ευρυαγγείες, μικρός παραπόταμος, κορυφή του παγόβουνου...).

Η θεραπεία του πρώτου επιπέδου γίνεται με ενδοαγγειακές τεχνικές (κυρίως την ενδοαυλική, υπό υπερηχογραφικό έλεγχο θεραπεία με Laser). To δεύτερο επίπεδο (δικτυωτές φλέβες) αντιμετωπίζεται με σκληροθεραπεία (έγχυση σκληρυντικής ουσίας στην φλέβα) και το τρίτο επίπεδο (ευρυαγγείες) είτε με σκληροθεραπεία, είτε με δερματικό Laser, είτε με συσκευή εκπομπής ραδιοσυχνοτήτων.